Achter ons nummer ‘De Weg’ zit een triest en aangrijpend verhaal.
In 1998 werd het nummer ‘The Way’ van de Amerikaanse band Fastball uitgebracht. De frontman van van de band, Tony Scalzo, werd geïnspireerd tot het schrijven van deze tekst door een waar gebeurd verhaal in de krant over een ouder echtpaar dat was verdwenen en dood werd teruggevonden.
Het verhaal
Het stuk ging over het oudere echtpaar Lela en Raymond Howard uit Salado in Texas.
De 83-jarige Lela had verschijnselen van Alzheimer en de 88-jarige Raymond was nog aan herstellen van een hersentumoroperatie toen zij op 29 juni 1997 besloten om naar het Pioneer Day festival vlakbij het plaatsje Temple te gaan, zo’n 25 kilometer bij hun huis vandaan. Hun zoon maakte hiertegen bezwaar door hun staat en leeftijd, maar hun tegen argument was dat ze ieder jaar gingen. Op de dag zelf zeiden ze niets tegen hun zoon, die naast hun woonde, en reden weg zonder iets tegen iemand te zeggen.
Aan het einde van de middag waren ze nog steeds niet terug en hun kinderen maakten zich grote zorgen. De kinderen gaven de ouders als vermist op bij de autoriteiten en vanaf dat moment waren ze officieel vermist en dit werd landelijk verspreidt.
“Elderly Salado Couple Missing On a Trip To Nowhere”
Een lokale supermarkt in Temple wist zich nog wel te herinneren dat het stel die middag aldaar koffie hadden gedronken. Twee dagen later, woensdag 2 juli 1997, werden Lela en Raymond ruim 800 kilometer verder aangehouden voor het rijden zonder licht in het midden van de nacht. Lela vertelde dat ze naar Texas wilden, maar reed de verkeerde kant op wat de agent haar duidelijk maakte. De agent hield het bij een waarschuwing. Een half uur later werden ze opnieuw aangehouden door een andere agent voor het rijden met groot licht. Ook deze keer bleef het bij een waarschuwing. Er verscheen hierover een bericht in een nieuwsblad met de titel “Elderly Salado Couple Missing On a Trip To Nowhere”.
Zo als je ziet had de verdwijning van het koppel best veel aandacht in de Amerikaanse media. Op 4 juli werd duidelijk dat ze nog op 3 verschillende locaties in Arkansas waren gezien. Daarna werd er niets meer vernomen van echtpaar tot 12 juli, toen zagen fietsers de auto en het lichaam van Lela in een ravijn van 8 meter diep.
Lela was uit de auto gekropen met de autosleutels nog in haar hand maar was aan haar verwondingen overleden. Raymond zat dood, beklemd, nog op de passagiersstoel.
Bij nader onderzoek thuis bleek dat ze de weg al aardig kwijt waren; hun gehoorapparaten lagen nog in de badkamer, de kleren lagen opgevouwen op bed of dat ze op een lange reis gingen. De kalender stond nog op februari terwijl het al juli was. De kat Happy was in lange tijd niet verzorgd, of dat ze verstoten was.
Tony Scalzo was zo onder de indruk van dit verhaal dat hij de tekst ‘The Way’ schreef, zeker wel geromantiseerd met gedachten van hun prille liefde verwerkt en beschreven in hun laatste rit, maar zeker het verhaal pakkend en gevoelig neergezet in het nummer.
En waarom nu De Weg?
Wel, het volgende deed zich voor: Rob en Sascha waren een beetje aan het jammen toen ik na een korte pauze terug kwam in het oefenhok. Ze speelden een Spaans-achtig akkoordenschema, wat ik herkende als schema van The Way. Kort gezegd: originele nummer erbij en wij speelden The Way. Om ons eigen geluid te bekrachtigen hebben we wel Rob’s Spaanse geluid erin gehouden.
Elke keer klonk het mooier en werden we steeds enthousiaster over het nummer. Eerst zong ik het in de originele Amerikaanse tekst en zocht op waar deze tekst van The Way vandaan kwam. Dat was het moment dat ik het hele verhaal van de Howard’s las. Dit intrigeerde mij zo dat ik vond dat dit verhaal in Nederlands gehoord moest worden, niet de originele tekstvertaling, maar het echte verhaal verpakt in mooie Nederlandse zinsnede. Na overleg en jammen met elkaar ontstond de Nederlandse versie van The Way.
Zo is dus ons nummer De Weg tot stand gekomen.
Ik heb de Howards niet gekend maar ik zal ze nooit vergeten.
Dus zo zie je, wij als Nog effe hebben wel degelijk een serieuze noot!
Volg ons